Interview: vrijdag 2 december 2016, Antwerpen

Wat is kunst voor jou?

“Tegenwoordig moet men niet meer technisch onderlegd zijn om kunst te maken. Elk mens heeft het recht om de zaken die hij maakt, te benoemen als kunst. En dat stoort mij ook niet, zo lang je maar in staat bent om je eigen werk uit te voeren. Dat is het belangrijkste. Waar men vroeger kunde en techniek verwachtte van een kunstenaar, is dat vandaag niet meer zo.”

Hoe plaats jij jezelf binnen de (kunst)geschiedenis van België?

“Ik lig als kunstenaar, samen met de te vroeg overleden Roland Monteyne, aan de basis van de heropleving van het bronzen beeld in België. De verloren-was-techniek bestond bijna niet meer omdat kunstenaars deze techniek niet meer kenden en gebruikten. Nu brengen beeldhouwers hun werk eerder naar gespecialiseerde gieterijen dan dat ze het zelf gieten. Ik hecht echter veel belang aan die kunde en aan dat vakmanschap. Een gieterij levert puik en precies werk, maar ik weet zelf het beste hoe mijn beelden er uit moeten zien en kan de juiste nuances leggen als ik ze zelf giet.”

In hoeverre heeft de Belgische kunstgeschiedenis jou gevormd of beïnvloed?

“Ik ben als schilder gestart, begin de jaren zestig van de vorige eeuw en gegroeid vanuit het expressionisme. Ik was de buurman van Permeke, en die invloed was in mijn tekeningen duidelijk zichtbaar. Die invloed is eerder regionaal, daarnaast zijn Ossip Zadkine en Henry Moore ook een grote invloed geweest voor mij net zoals de Belgische beeldhouwers Rik Poot en Roel D’Haese. Ook Octave Landuyt was een ware goeroe voor mij, hij was zowel mijn leraar in de sectie plastische kunsten in de Normaalschool Gent en later een goeie vriend. Zowel wat hij wil uitdrukken, als de techniek die hij gebruikt, zijn voor mij inspirerend geweest. Verder heb ik jaren gewerkt voor architecten en bouwheren en maakte toen meer muraal werk in gehamerd en gelast aluminium en koper. Deze ervaringen hebben mijn werk een technische boost gegeven. Techniek en ambacht zijn echt de basis van mijn werk.”

“Ambacht is de ondersteuning voor het uitvoeren van gedachten die vormgegeven moeten worden.”

Waarom heb je specifiek voor de techniek van de verloren-was gekozen?

“Ik heb nooit gekapt in steen of marmer, ik ben een bouwer: ik wil iets toevoegen en niet iets wegnemen. Het vertrekpunt is mijn ontwerptekening om dan via de was het beeld te boetseren op gietdikte, dus klaar om het in de gieterij tot een volwaardig beeld te gieten en op te werken.”

Wil je een specifieke boodschap uitdragen met jouw kunst?

“Er zitten weinig of geen sociale boodschappen in mijn werken. Dergelijke boodschappen zijn snel gedateerd, vind ik. Ik haal inspiratie uit de eigen, directe omgeving: vrienden, familie en mijn vele reizen naar het Oosten. De titels benoemen deze inspiratie altijd en de titels zijn tevens de sleutels tot de ziel van het werk. Op basis van de titel weet je – meestal – in één oogopslag waar het over gaat. Wat ik wel wil overbrengen bij sommige werken, is een bepaalde levenswijze. Het gaat hierbij niet om geloof, maar om een vorm van levenswijze, zoals bijvoorbeeld bij het Boeddhisme. Ik geloof dat mensen daar veel goeds kunnen uithalen. Het is echter belangrijk dat dit niet als een religie wordt gezien, want vanaf dat er sprake is van religie, is er meestal een probleem. De vele reizen die ik gemaakt heb naar het Oosten zijn een erg belangrijke invloed geweest voor mijn werk en het is ook daar dat ik die levenswijze heb leren kennen.”

In hoeverre heeft de conceptuele kunst uit het (heden en) verleden jou gevormd?

“Ik ben nooit beïnvloed geweest door figuren zoals Broodthaers e.d. Ik heb erg veel respect voor kunstenaars zoals Delvoye en Fabre, maar er is een erg groot verschil in opvatting van kunst: zij hebben een idee en medewerkers voeren het uit. Ook bij mij blijft het ontwerp, het omzetten van gedachten en gevoelens belangrijk. Dit overbrengen naar een bronzen beeld of een monumentaal werk in koper vraagt ook wel assistentie, maar met mijn medewerking en onder controle.”