Uit een gesprek met Willem M. Roggeman

Dank je, Willem, voor ons doorgemaild interview van dertig jaar geleden. Ik sta licht versteld van mijn toenmalige enthousiaste antwoorden, ingefluisterd door mijn ongebreidelde gedrevenheid. Ach ja, ik was toen zoveel jonger, gewapend met een enorme vechtlust om mijn ambitieuze vijf- en tienjarenplannen te verwerkelijken.

Hoe kan ik de afgelopen dertig jaar omschrijven, mijn evolutie aantonen en ervan overtuigd zijn dat het vooropgesteld doel bijna bereikt is? Met meer dan dit ene vraagteken uiteraard.

Eerst en vooral kan wie mijn werk aandachtig bekijkt niet meer om mijn beïnvloeding door het rijke Oosten heen: zijn zichtbare culturen, zijn wijsbegeerten en zijn religies die diepgeworteld met hun maatschappelijke structuren verweven zijn... Dat alles is me gelukkig zoveel duidelijker geworden. Het heeft me verder aan het denken gezet hoe ik al die stromingen zinvol, maar onnadrukkelijk, kan laten doorvloeien in mijn sculpturaal oeuvre. Zeker, mijn beschrijvende titels, altijd complementair aan het driedimensionale object, bieden de kijker een naar ik hoop bruikbare introductie tot het onverbrekelijk ethisch-esthetisch geheel dat elk beeld op zich vormt.

Omschrijven wat ik al die jaren verwezenlijkte wordt omslachtig, snel te pretentieus en dus oervervelend. Het avontuur was, is en blijft een voortzetting van al mijn dromen, ervaringen, liefde en  affecties – getransponeerd in beeldend werk, in brons of, wat betreft de monumentale werken, in gehamerd en gelast koper. De aanzet, het ontwerp, de eerste fijnmazige uitvoering in het was, de zwaar manuele en altijd spannende bronsgieting, de nervositeit rond elke tentoonstelling, de stellige hoop op erkenning. Het einddoel is naar mijn gevoelen nog bijlange niet bereikt, het beste moet nog komen, zoals de volksmond zo genadig zegt...
De eeuwige twijfelaar in mij laat nog steeds van zich horen. Maar die twijfel is noodzakelijk wil je je creatieve impulsen motiveren en je gedachten helder bundelen om ze plastisch te kunnen overbrengen. Geen gemakkelijke opgave! Wie ouder wordt groeit in precies dat besef van complexiteit. Herlees ik vandaag de tekst van dertig jaar terug, dan hervind ik ook de Minnebo van weleer, met die brede glimlach van gedrevenheid en dat toentertijd onverwoestbaar geloof in zichzelf. Mijn werkmethode, levensvisie, geloof in schoonheid en mensheid blijven vandaag overeind; maar ik bekijk nu alles van op een veiliger afstand, waarom niet – ook al blijft de verbetenheid.

Mijn reizen naar het Oosten met mijn boezemvriend, Frans Boenders, of met indoloog Winand Callewaert, krijgen zo’n sterke meerwaarde dat ik vers opgeladen thuiskom en even moet bekomen van alle indrukken, gesprekken, belevenissen en spirituele invloeden, om vervolgens alles herbelevend te ordenen vooraleer ik die impressies een definitieve plaats in mijn vormentaal kan geven. Dit alles blijft zo positief voor mijn artistieke bezigheden dat alleen al deze eigenste beschrijving ervan mij een verzaligde glimlach schenkt.

Willem M. Roggeman – 20/11/2016