Hoe abstract klinkt de dood!

Als verliefde gaat je het beminnen in een eeuwig nu spontaan af. Je kan en wil niet eens geloven in de onvermijdelijkheid van een definitief afscheid. En toch. Eens gebeurt het. De angst daarvoor neemt toe met het ouder worden, samen ook met de even onvermijdelijke frustraties. Gelukkig groeit dan ook de verbondenheid, ze wordt inniger, intenser, misschien juist door het besef van eindigheid.

De blikken, de bezorgdheid, het medeleven: alles wordt gevoeliger, ook de ogen worden makkelijker vochtig. Achteruitkijken heeft amper zin, vooruitzien lukt beter door de geringere afstand van blik tot einder - maar het uitzicht moet je dan ook met heel veel aandacht invullen.

Mijn eigen ongeloof vermag niet terug te vallen in hoop op een hiernamaals, ik wil geen illusoire projecties van mijn verlangen. Onmacht en een pijnlijk gevoel van verlies prevaleren, helaas. Hoe zal de cyclus zich voltrekken, zal hij enig spoor achterlaten - een stempel, voetafdruk, voortbestaan in de nakomelingen? Of is ook dat een droom?

Hoe ook, mijn tijd hier op dit aardse tranendal samen met mijn Boeleken- lief is, was, overwaard om innig beleefd te worden: een korte tijdspanne, een vingerknip. Maar gewoon gelukkig zijn, nu en in de eeuwigheid. Mocht dat zo zijn!

Chrisje, zeer genegen en liefdevol.
Jouw Hubert